കഥകൾക്കുമപ്പുറം- Beyond Stories

കോട്ടയം ജില്ലയിലെ ചമ്പക്കരയിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന പള്ളിയങ്കണവും വിദ്യാലയവും  അതിനോട് ചേർന്നുള്ള അനാഥാലയവും മാത്രം ആയിരുന്നു എന്റെ ലോകം..അനാഥാലയത്തിലെ  അമ്മത്തിട്ടിലിൽ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട നൂറോളം കുഞ്ഞുങ്ങളിൽ ഒരാൾ... കുഞ്ഞുങ്ങൾ എല്ലാവരും തമ്മിൽ വല്ലാത്ത ആത്മബന്ധം ആണ്... നല്ല വിദ്യാഭാസം, ചിട്ടയായ ശിക്ഷണം... ഇരുപത് വയസ്സു കഴിഞ്ഞാൽ ആൺകുട്ടികൾക്ക് സ്വന്തം നിലയിൽ പോകാം... പെൺകുട്ടികൾക്ക് പഠനവും ജോലിയും വിവാഹവും എല്ലാം നല്ല രീതിയിൽ നടത്തിക്കൊടുക്കും... അടുത്തടുത്ത ദിവസങ്ങളിൽ അമ്മത്തൊട്ടിലിൽ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടതു കൊണ്ടാണോ അതോ ഓർമ്മ വച്ച നാൾ മുതൽ ഒരുമിച്ച് കളിച്ചു വളർന്നത് കൊണ്ടാണോ എന്നറിയില്ല ഞാനും ജെറിയും നല്ല കൂട്ടാണ്... വളരുന്തോറും ഞങ്ങളുടെ സ്നേഹബന്ധവും ദൃഢമായിക്കൊണ്ടിരുന്നു... ഡിഗ്രി പഠനം പൂർത്തിയാക്കി ജെറി അനാഥാലയത്തോടു വിട പറഞ്ഞു.... വികാരിയച്ചൻ അവനു എറണാകുളത്തു ഒരു ഓഫീസിൽ ജോലിയും തരാക്കി കൊടുത്തു... ക്ലിനിക്കൽ സൈക്കോളജിയിൽ ബിരുദാനന്തര ബിരുദം എടുത്ത എനിക്ക്  പള്ളിവക ആശുപത്രിയിൽ കൗൺസിലർ ആയി നിയമനവും ലഭിച്ചു...രണ്ടു വർഷം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ  എറണാകുളത്തെ ഓഫീസിൽ നിന്നും ജെറി മുംബൈയിലേക്ക് സ്ഥലം മാറ്റം ലഭിച്

എട്ടാം  ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്ന മകൻ അപ്പു  സയൻസ് എക്സിബിഷനിൽ ഒന്നാം സ്ഥാനം വാങ്ങിയ കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ജേക്കബ് മൂലമറ്റത്തു സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന  കരുണ റെസിഡൻഷ്യൽ  സ്കൂൾ  വിശേഷങ്ങൾ പറഞ്ഞത്... കുട്ടികളുടെ ബുദ്ധിപരമായ കഴിവുകൾ പുറത്തു കൊണ്ടു വരാൻ നമ്മുടെ നാട്ടിൽ തന്നെ ഇങ്ങനെ ഒരു സ്കൂൾ ഉള്ള വിവരം അധികം ആർക്കും അറിയില്ല എന്നും വളരെ കുറഞ്ഞ ഫീസ് വാങ്ങി  ആണ് അവിടെ വിദ്യാഭ്യാസം നൽകുന്നത് എന്നും കേട്ടപ്പോൾ വലിയ കൗതുകം തോന്നി... വിദ്യാഭ്യാസം കച്ചവടം ആയിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഇന്നത്തെ കാലഘട്ടത്തിൽ ഇങ്ങനെ ഒരു സ്കൂൾ??  അപ്പോൾ അതിൽ എന്തെങ്കിലും കള്ളത്തരം ഉണ്ടാകില്ലേ ജോസഫ്??  ഏതൊരു മലയാളിയെയും പോലെ എന്റെ മനസ്സും നെഗറ്റീവ് ആയി ചിന്തിച്ചു...  ജോസഫ് പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു.... ഞാൻ കേട്ട കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു എന്നെ ഉള്ളു സർ... കഷ്ടിച്ച് മാർക്ക്‌ വാങ്ങി പാസ് ആകുന്ന എന്റെ മക്കൾക്ക്‌ വേണ്ടി ഞാൻ ആ സ്കൂളിനെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ അന്വേഷിച്ചിട്ടു കാര്യം ഇല്ലാലോ?? ബാങ്കിൽ നിന്നും തിരിച്ചു പോരുമ്പോഴും വീട്ടിൽ എത്തിയിട്ടും ജേക്കബ് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ ആയിരുന്നു മനസ്സിൽ... ഇന്നത്തെ കച്ചവട വിദ്യാഭ്യാസ രീതിയോടുള്ള കടുത്ത എതിർപ്പ് കാരണം ആണ

വിനീത.... നീ എന്തിനാ കരയുന്നത്?? ഒരു ബോധവും ഇല്ലാത്ത മാതാപിതാക്കൾ മക്കളുടെ കാര്യത്തിൽ ഇങ്ങനെയൊക്കെയേ പ്രതികരിക്കു... പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യം ഇല്ലാ... സഹപ്രവർത്തകരായ അധ്യാപക സുഹൃത്തുക്കൾ എത്ര സമാധാനിപ്പിച്ചിട്ടും സങ്കടം അങ്ങോടു മാറുന്നില്ല... പത്താം ക്ലാസ്സിലെ ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ കയ്യിൽ നിന്നും ക്ലാസ്സ്‌ സമയത്തു പിടികൂടിയ മൊബൈലിലെ കാര്യങ്ങൾ ഞെട്ടിക്കുന്നതായിരുന്നു..പ്രണയ സല്ലാപങ്ങൾ അതിരു വിടുന്നതായിരുന്നു... മൊബൈൽ വാങ്ങിയെടുത്തു മാതാപിതാക്കളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വരാൻ പറഞ്ഞു... ഞങ്ങളുടെ മകളെ ഞങ്ങൾക്ക് വിശ്വാസം ആണ്... ടീച്ചർ പഠിപ്പിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾമാത്രം നോക്കിയാൽ മതി.... അവരുടെ പ്രതികരണം കേട്ട് ഞെട്ടിത്തരിച്ചു പോയി... അധ്യാപനം തുടങ്ങിയിട്ട് ഇരുപത് വർഷങ്ങൾ ആയി... ഒരുപാട് ആഗ്രഹിച്ചു കിട്ടിയ ജോലിയാണ്... സഹപ്രവർത്തകർക്ക് ഇതുപോലെയുള്ള പല അനുഭവങ്ങൾ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടെങ്കിലും തനിക്കിത് ആദ്യമാണ്.. സ്കൂൾ കാലങ്ങൾ മനസ്സിലേക്ക് പെട്ടെന്ന് കയറി വരുന്നു... അന്ന് തൊട്ടിന്നു വരെ അധ്യാപകരുടെ അനുഗ്രഹങ്ങളെ നിധി പോലെ ആണ് മനസ്സിൽ കണ്ടിട്ടുള്ളത്... എത്ര കർക്കശക്കാരായ അധ്യാപകരുടെ ശിക്ഷണത്തിൽ ആണ് വളർന്ന

ജ്യോതി.... ഒന്നിവിടം വരെ വരു.... അടുക്കള പണികൾ  തീർത്തു ഒന്നു കിടന്നാൽ മതി എന്ന ചിന്തയിൽ തിടുക്കത്തിൽ ജോലികൾ തീർക്കുമ്പോഴാണ് സുരേഷേട്ടന്റെ വിളി... ഹാളിലേക്ക് ചെന്നു.... മൊബൈൽ കയ്യിലേക്ക് നൽകി... നിനക്കുള്ള കാൾ ആണ് ജ്യോതി... പ്ലസ് ടുവിന് കൂടെ പഠിച്ച ജെൻസി ആണ്....  അടുത്ത ഞായറാഴ്ച എറണാകുളത്തു വച്ച് പ്ലസ് ടു ബാച്ചിന്റെ ഗെറ്റ് ടുഗെതർ ആണത്രേ... എന്തായാലും ചെല്ലണം എന്നും പറഞ്ഞു... ഫോൺ തിരികെ ചേട്ടന്റെ കയ്യിൽ കൊടുത്ത് അടുക്കളയിലേക്കു തിരിച്ചു പോയി.. വീട്ടിലെ കഷ്ടപ്പാട് മൂലം പ്ലസ് ടു വിന് നല്ല മാർക്ക്‌ വാങ്ങിയിട്ടും കോളേജ് നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു..  അനിയത്തി വളർന്നു വരുന്നു എന്നതിന്റെ പേരിൽ പത്തൊൻപതാം വയസ്സിൽ കല്യാണവേഷം അണിയേണ്ടി വന്നു ... സ്ത്രീധനം കുറഞ്ഞതിന്റെ പേരിൽ അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുള്ള അമ്മായിഅമ്മ പോര് ചില്ലറയല്ല... സുരേഷേട്ടന്റെ അനിയന്റെ കല്യാണത്തോടെ ഒരു ചെറിയ വീട് റെഡി ആക്കി ഞങ്ങൾ മാറി... അന്ന് മുതലാണ് ഒന്നു സമാധാനത്തോടെ ഉറങ്ങി തുടങ്ങിയത്... അടുത്തുള്ള ഒരു കമ്പനിയിൽ എനിക്ക് കിട്ടിയ ഒരു ചെറിയ ജോലി സുരേഷേട്ടന് ആശ്വാസം ആയിരുന്നു.. കൂടെ പഠിച്ചവരെ കുറിച്ച് കേൾക്കാൻ പോലും കാത് കൊടുക്കാറില്ല...

എന്താടോ ഭാര്യേ  ഒരു ആലോചന??   അരുണിന്റെ ചോദ്യം.  ഓഫീസിൽ എന്തോ കാര്യമായി സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ...  എന്റെ മുഖം ഒന്ന് മാറിയാൽ അരുൺ എളുപ്പം കണ്ടു പിടിക്കും.. നാളെ ഐടി ഓഫീസർ പോസ്റ്റിലേക്കുള്ള ഇന്റർവ്യൂ ആണ്... ഉദ്യോഗാർഥികളുടെ ലിസ്റ്റ്  ഇന്ന് ഒന്ന് വായിച്ചു... അതിൽ അവനും ഉണ്ട്...  വിനോദ്.... അതു കലക്കിയല്ലോ മാളു... നീ ഹെഡ് ആയിട്ടുള്ള ഓഫീസിൽ നിന്റെ ഒരുപാടു താഴെ ഉള്ള ഒരു പോസ്റ്റില്ലേക്കുള്ള ഇന്റർവ്യൂ... വിനോദ് വരട്ടെ... നിന്നെ കാണട്ടെ.... അവന്റെ മുഖത്തെ കുറ്റബോധം എനിക്കിപ്പോൾ തന്നെ കാണാം... അരുണിന്റെ വാക്കുകൾ നൽകുന്ന ആത്മവിശ്വാസം ആണ് തന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഊർജ്ജം... ചെറുപ്പത്തിലേ അമ്മ നഷ്ടപെട്ട എനിക്ക് അച്ഛനും അമ്മയും എല്ലാം അച്ഛനായിരുന്നു... ഓട്ടോ ഓടിച്ചു കിട്ടുന്ന തുച്ഛമായ വരുമാനം കൊണ്ടാണ് ഞങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിരുന്നത്.  വീട്ടുവാടക,  വീട്ടുചിലവ് മാസത്തിന്റെ രണ്ടറ്റവും കൂട്ടി മുട്ടിക്കാൻ പാടുപെടുന്ന അച്ഛന്റെ നിസ്സഹായാവസ്ഥ കണ്ടു കൊണ്ടാണ് ഞാൻ വളർന്നത്. എഞ്ചിനീയറിംഗ് എൻട്രൻസിന് ഒന്നാം റാങ്കോടെ പാസായി ഇഷ്ടമേഖല ആയ ഐടി തിരഞ്ഞെടുത്തു.. എൻട്രൻസിന് ഒന്നാംറാങ്കും രണ്ടാം റാങ്കും ഒരേ ക്ലാസ്സിൽ ആണെന്ന് നമുക്കഭിമാനിക്കാം